Składa się na to wiele przyczyn, np. gatunki liściaste jest bezpieczniej sadzić jesienią ponieważ szybciej przechodzą w stan spoczynku przed zimą. Kolejną przyczyną mogą być powierzchnie czasowo zalane wodą, czy też powierzchnie  położone w strefach ochrony okresowej chronionych gatunków.

Celem prac odnowieniowych, które wykonujemy jest ponowne wprowadzenie drzew na grunt leśny, który w sposób naturalny (np. klęski żywiołowej) lub w wyniku gospodarki człowieka (poprzez cięcia rębne) został ich pozbawiony. Odnowienie lasu można osiągnąć w sposób sztuczny (wysiew nasion lub wysadzenie sadzonek) lub naturalny(samosiew lub odnowienie z odrośli).

Skąd wiemy ile sadzonek i jakich gatunków będziemy potrzebować do odnowienia konkretnej powierzchni?

Terenowa służba leśna, z rocznym wyprzedzeniem, planuje ilość sadzonek i tzw. skład gatunkowy przyszłej uprawy leśnej. Jest on uzależniony od warunków siedliskowych w danym miejscu. Są gatunki, np. olsza, świerk, które bardziej znoszą wilgotne siedliska, a np. dąb, lipa chętnie rosną na terenach żyźniejszych. Sosnę i brzozę staramy się wprowadzać w miejsca uboższe.

A co dalej po posadzeniu?

Tam, gdzie w lesie żyje dużo zwierzyny - leśniczy musi pomyśleć również o zabezpieczeniu sadzonek przed zgryzaniem. Najskuteczniejszą metodą w tym przypadku (widocznym na zdjęciach) było ogrodzenie uprawy siatką leśną. Niech więc nikogo nie dziwi coraz więcej płotów w lesie - wszystko dla jego dobra.

Nieoceniona rola leśniczego szkółkarza

Z kolei leśniczy szkółkarz musi wyhodować odpowiednią liczbę różnych gatunków sadzonek rodzimych drzew i krzewów leśnych, których w danym roku będą potrzebowali jego koledzy. To wiąże się oczywiście z potrzebą pozyskania odpowiedniej ilości nasion, których zbiory prowadzimy przez cały rok – zależnie od gatunku.