Najwyższe stany liczebne zajęcy notowano w latach 60-tych, kiedy zagęszczenie wynosiło 18 osobników / 100 ha. W latach 90-tych populacja zajęcy zaczęła się zmniejszać (13 osobników-100 ha), w tym czasie zaczęła rosnąć populacja drepieżników (lis). Przez to zagęszczenie zająca wciąż spadało. Dopiero w sezonie 2009/2010 zagęszczenie zaczęło wzrastać i wyniosło 3,14 zajęcy/100 ha powierzchni polnej.
Aby zahamować spadek liczebności zwierzyny drobnej myśliwi z Koła Łowieckiego Nr 18 "Ponowa" w Białej Podlaskiej przystąpili do "Programu odbudowy populacji zwierzyny drobnej w województwie lubelskim w latach 2009-2020". Na terenie Leśnictwa Grabarka w 2016 roku została wybudowana woliera adaptacyjna dla zajęcy.
W listopadzie ub.r. do nowo wybudowanej woliery wpuszczono 40 osobników, które będą się przyzwyczajać do samodzielnego życia. Za optymalny termin przebywania w wolierze przyjmuje się okres 12 miesięcy.

Co wpływa na spadek liczebności zająca europejskiego Lepus europaeus?

            Do spadku populacji przyczyniają się:

- rozwój gospodarki rolnej: mechanizacja i chemizacja rolnictwa, powstające wielkoobszarowe monokultury rolne eliminujące naturalne schronienia w śródpolnych zadrzewieniach, zakrzewieniach i miedzach;

- choroby pasożytnicze: kokcydioza (zanik łaknienia, śluzowata biegunka), robaczyca przewodu pokarmowego (stany zapalne i anemia);

- choroby bakteryjne: pasteureloza (kaszel, duszność, ropny wyciek z nozdrzy, ogniska ropne w obrębie mózgu, wątroby i płuc), pseudogruźlica (śmiertelne zakażenie krwi), staphylokokoza (ropnie na skórze i płucach), bruceloza (wychudzenie i nabrzmienie śledziony);

- choroby wirusowe: EBHS (pękanie ścian naczyń krwionośnych, powstawanie zakrzepów i ognisk martwiczych w nerkach, płucach, trzustce i węzłach chłonnych);

- naturalni wrogowie: lisy, jenoty, borsuki, kuny, ptaki drapieżne oraz drapieżniki synantropijne czyli psy i koty;

- wypadki drogowe;

- kłusownictwo;

- niesprzyjające warunki klimatyczne.

Co służy poprawie warunków bytowych zwierzyny drobnej?

Z pewnością służy temu wolierowa hodowla, która musi iść w parze z redukcją drapieżników.

Szaraki w wolierze adaptacyjnej / fot. Tomasz Bylina

Ponadto warunki poprawiane są przez zakładanie remiz śródpolnych (pasy zadrzewień i zakrzewień), dokarmianie (w miesiącach od listopada do marca) i zakładanie poletek karmowo-ochronnych.

Poniżej przedstawiono infografikę w celu zapoznania się z gwarą łowiecką dotyczącą szaraka.